30. Paraguarí (Cerro Hū)
9-13 april
Ook hier was uiteraard geen hostel te vinden, maar wel had ik een soort schattig verblijf in het bos gevonden. Ik moest dus vanuit het centrum van Paraguarí waar ik was gedropt door mijn lift ongeveer 40 minuten lopen naar deze plek. Vanaf 14:00 kon ik inchecken, dus ik zocht eerst een cafeetje op waar ik even een paar uur kon werken. Rond 13:00 ging ik dan richting het verblijf. Ik was uiteindelijk helemaal verkeerd gelopen dus uiteindelijk heb ik een uur gelopen, maar ik kwam wel op een heel leuk plekje aan! Het was dus best afgelegen, maar het lag aan de voet van Cerro Hū; wat heel fijn was, want die twee uur lopen naar de voet van die andere berg was toch een minpuntje. Er was verder wel echt helemaal niemand en dus had ik de hele slaapzaal voor mezelf. Dit was wel echt de meest verschrikkelijke slaapzaal waar ik tot nu toe ben verbleven. Echt zo eentje waarvan je denkt ‘zouden er bedwantsen zijn?’. Gelukkig dat er niemand was, want nu kon ik twee matrassen op elkaar leggen (wat nog steeds verschrikkelijk lag, maar wel iets beter dan 1, want dan lag ik eigenlijk gewoon op de lattenbodem). Wel komisch dat ik van een hotel naar zo’n accommodatie ga. Het is in ieder geval niet saai op deze reis. En buiten de slaapzaal om was het wel echt heel fijn, vooral de locatie. Het lag dus zo’n beetje in het bos en dus aan de voet van de berg! Er was ook geen wifi, wel een beetje bereik dus zo kon ik wel werk in de gaten houden.
Mijn plas was dus om vandaag nog de berg op te gaan (deze berg is maar 1 uur omhoog) en dan met zonsondergang! Zo gezegd, zo gedaan. Deze berg was echt een appeltje van een eitje (is dat het gezegde) vergeleken met die andere berg en ik was dus voor m’n gevoel ook zo boven. En ook hier was het uitzicht echt prachtig! Vooral ook omdat de zon onderging…
Eenmaal terug voelde het voor mezelf alsof ik nog niet klaar was om de volgende dag alweer te vertrekken dus vroeg ik of ik 2 nachten kon blijven in plaats van 1 en dit was uiteraard geen probleem (er was namelijk geen kip). Dit betekende dat ik de volgende dag weer een hele dag had, waarbij ik eigenlijk niet zoveel hoefde te doen. Ik had wel m’n wekker gezet, want het leek me ook vet om de zonsopgang vanaf de berg te bekijken. Met m’n koplamp ging ik dus om vijf uur ‘s ochtends de berg op en heb toen heerlijk genoten van de zonsopgang (helaas best bewolkt).
Na de zonsopkomst heeft het ook de hele dag geregend. Ik heb dan ook de hele dag lekker veel gelezen, aan m’n blog gewerkt en vooral niks gedaan. En dit was zo fijn. Als ik ook even terugkijk naar mijn tijd in Brazilië en hoe die laatste weken mentaal heel pittig waren, kwam dat voornamelijk echt omdat ik geen rustdagen had en dat kan mijn hoofd blijkbaar gewoon niet aan. Ik ben iemand die liever langzaam reist en liever een dag langer ergens blijft (ook al is er precies niks te doen) om ook een dagje even niks te hoeven. Hoe lekker dit ook was; ik had nu wel al een paar dagen geen mensen om mij heen (in Villarrica niet en hier ook niet), behalve die enkele Paraguayaan die werkte bij de accommodaties of die ene die mij een lift had gegeven van Villarrica naar Paraguarí, maar ik heb dus geen gesprek gevoerd met iemand die langer duurde dan vijf minuten. Dus had ik wel weer zin om de gezelligheid op te zoeken!
Na mijn tweede nacht in het meest verschrikkelijke bed ooit, zou ik dus naar de hoofdstad van Paraguay, Asunción, gaan. Dit was echt maar een klein stukje en dus besloot ik om gewoon een bus te pakken in plaats van te gaan liften. Eerst liep ik dus weer veertig minuten naar Paraguarí en toen ben ik weer naar het cafeetje gegaan om hier te werken. Aangezien ik geen wifi had op die plek kon ik ook niet echt werken dus daarom eerst even wat werk inhalen! Einde middag pakte ik dan een bus richting Asunción en in de avond kwam ik aan in mijn hostel. En ik was blij, want er waren gewoon andere backpackers! En dat in Paraguay….
