28. Villarrica (Cerro Tres Kandú)
8-11 april
Ik kwam dus begin van de middag al aan in Villarrica en dit kwam eigenlijk wel heel goed uit, want ik had nog wat uitzoekwerk te doen. Ik ging namelijk naar deze plek, omdat ik graag de hoogste berg van Paraguay wilde beklimmen en dat kon vanaf hier, maar hoe ik dan bij die berg kwam. Dat wist ik nog niet. Het internet vertelde mij dat ik eerst naar een ander dorpje moet en vanuit daar naar de berg kan komen. Eerst stap 1; hoe kom ik dan bij dat dorp? Dit dorp, Garay, lag namelijk ongeveer 45 kilometer van Villarrica verwijderd en er zouden bussen gaan. Op google had ik het busstation opgezocht, maar toen ik daar kwam, was er geen busstation… Dit was ook echt het moment dat ik besefte dat ik in een land ben waar er weinig tot geen toerisme is, want je kan eigenlijk vrij weinig op het internet vinden en in Villarrica was bijvoorbeeld ook helemaal geen hostel en daarbij toen ik aan de receptie van m’n hotelletje vroeg naar deze berg keken ze me een beetje vragend aan. Maar geen nood, uiteraard… Ik vroeg een vrouwtje op het station ‘donde esta el terminal?’ en met handgebaren wees ze me de weg. Uiteindelijk kwam ik dus bij een busstation uit en liep ik naar een 'busbedrijf achtig gebeuren'. Aan deze man vroeg ik met mijn google translate hoe laat morgen de bussen naar Garay zouden gaan. Hij probeerde het me uit te leggen, maar dit ging niet goed dus ik gaf hem mijn telefoon en ik liet hem zijn verhaal doen in mijn google translate. De bussen gingen om 04:30, 09:30 en later op de dag… Dus nu moest ik bepalen hoe laat ik wilde gaan en dus ging ik rekenen… Het was een uur met de bus. Dan zou ik aankomen in het stadje Garay, maar vanaf hier moest ik nog naar de berg (de voet van de berg). Dit zou twee uur lopen zijn. Ik hoopte dat ik vanaf het dorpje iets van een lift zou kunnen krijgen, maar zo te zien wonen er heel weinig… tot geen… mensen in dit dorp dus hier wilde ik eigenlijk niet vanuit gaan. Dus: 1 uur met de bus + 2 uur wandelen naar de voet van de berg + 2,5 uur de berg op + 2,5 uur de berg naar beneden + 2 uur terug lopen naar het dorp = 11 uur in totaal. En ik wil voor het donker is terug bij het dorp Garay zijn. Dus als ik de bus van 09:30 zou nemen, zou ik dat zeker niet redden… Snel ging ik terug naar het hotel, met een stop bij de supermarkt om genoeg eten te scoren voor de intensieve dag die mij te wachten staat morgen, om vroeg op mijn bed te kunnen liggen, want om 03:45 zou mijn wekker gaan.
Maar we zijn nog niet klaar….
WAT EEN JOURNEY….
De terugweg laat ik helemaal niet zien op het filmpje, want ik was eigenlijk gewoon helemaal gesloopt. Gelukkig ging de berg naar beneden makkelijker dan ik had verwacht. Meestal heb ik hier meer moeite mee dan omhoog, omdat mijn balans echt heel slecht is, maar ik denk dat ik nu de klim zo pittig vond dat omlaag echt mee viel. Ja, ik ben een paar keer uitgegleden en heb ook zeker mijn grote teen (die al een keer is gebroken) erg pijn gedaan, maar ik heb het overleefd, gelukkig. Maar ik hoor je al denken; ik moet inderdaad nog twee uur weer terug lopen naar dat dorp. En in de ochtend reed er een enkele keer een scooter voorbij dus ik had al bedacht dat ik de eerste beste scooter zou aanspreken om te vragen of ze me kunnen meenemen. Mensen… Geen enkele scooter kwam voorbij. Ik lieg. Twee kwamen voorbij, maar elk al met twee mensen op die stomme scooter. Na een uur had ik het echt niet meer naar m’n zin, als ik heel eerlijk ben. Ik was wel echt intens blij dat het erg bewolkt was die dag dus ik hoefde gelukkig niet in de volle zon te lopen, maar man man man wat was ik gesloopt. Op dit punt had ik al iets van acht uur lopen erop zitten en ik had natuurlijk maar vijf uur geslapen dus ik verlangde naar een bed (of stoel; ben de moeilijkste niet weetje).
En op dit soort momenten baal ik van mezelf, want ik duik dan best snel in een negatieve instelling, terwijl ik net zo iets tofs heb gedaan en dan denk ik: waarom kan ik niet gewoon in die instelling blijven? Volgens mij is dit heel menselijk, maar toch baal ik dan wel. En natuurlijk de volgende dag kan ik alleen nog maar denken aan die wandeling in de ochtend die zo prachtig was, die klim die zo uitdagend was en de euforie die ik had toen ik eenmaal boven was en denk ik helemaal niet aan die verschrikkelijke tocht terug, gelukkig. Toch voel ik daarentegen zeker nog wel de pijn die ik op dat moment voelde nu ik dit zo weer schrijf, maar ook voel ik trots. Want ik heb het toch maar wel doorstaan (alleen).
Maar ik ben nog niet thuis! Ik deed dus die twee uur durende wandeling terug naar het dorp en letterlijk het laatste kwartiertje dat ik moest, kwam er een motor die mij gelukkig wel terug wilde brengen naar het dorp (alle kleine beetjes helpen). En dit was eigenlijk wel heel grappig, want mijn benen waren zo erg kapot en zijn motor was best oud en instabiel dat ik mijn benen niet echt kwijt kon dus ik moest die soort van raar optrekken wat uiteindelijk denk ik net zo veel energie kostte als wanneer ik gewoon was gaan lopen. Toch bedankte ik hem zeer en ja.. Toen was ik in het dorp. Ik ging op het punt staan waar ik werd gedropt door de bus niet wetende wanneer de bus zou komen… Hier had ik echt 0 geduld voor dus ik liep twintig minuten (ja, hoe, weet ik ook niet meer) verder uit dit dorpje waar twee wegen samen kwamen om hier te gaan staan en mijn duim uit te steken. Misschien zou liften sneller zijn dan wachten op de bus. Ik denk dat ik een half uur heb gestaan met mijn duim omhoog en toen kwam er een bus… Deze reed eerst bijna voorbij mij (ik wachtte natuurlijk ook niet bij een busstop), maar na uitbundig te zwaaien stopte hij alsnog gelukkig. Bijna rennend (rennen lukte namelijk echt niet) stormde (in mijn hoofd was het stormen) ik naar de bus en stapte ik in. Na een uur was ik weer in Villarrica. Mijn god jongens… Deze laatste dertig minuten lopen naar m’n hotelletje lopen, die voelde echt het langste aan. Vooral nu ik lekker een uur op m’n kont had gezeten in de bus. Ik maakte nog wel weer even een stop bij de supermarkt en kocht zo veel mogelijk snacks als dat ik maar kon. En eenmaal aangekomen ging de receptie man heel veel tegen mij praten, waarbij ik na tien minuten zei 'sorry, ik moet echt nodig plassen' zodat ik snel naar m’n kamer kon gaan, kon douchen om vervolgens met een grote sprong m’n bed in te duiken. WAT EEN DAG.
WAT EEN NACHT. Heerlijk geslapen, uiteraard. Het eerste wat ik vandaag deed, was naar de receptie gaan en nog een nachtje bijboeken, want zeker niet dat ik vandaag de energie had om naar het volgende plekje te gaan liften. Dus had ik een lekker hoteldagje! Ik heb echt letterlijk niks gedaan, behalve een beetje gewerkt en films gekeken. Dit had ik nodig!
